Zorg is overal om ons heen, maar wat ís het eigenlijk? Een set protocollen? Een spreadsheet vol tarieven? Of iets dat veel dieper gaat?
Dit is mijn persoonlijke verhaal. Over twijfel, verlies en nieuwe hoop. Over hoe een glazenwasser, tegen alle verwachtingen in, zijn plek vond in de zorg.
Het is september 2023.
Ik ben Wim, ondernemer in hart en nieren. En ik voel onrust, alsof ik in een kamer vol ramen sta, maar nergens uitzicht vind.
BNR ratelt op de achtergrond over personeelstekorten en stijgende kosten. De geur van koffie vult mijn kantoor, maar smaakt bitter. Elke uitzending legt hetzelfde pijnpunt bloot.
En diep vanbinnen knaagt het: wie ben ik om dit op te lossen? Ik ben geen arts, geen bestuurder. Ik begon ooit als glazenwasser. Dat label draag ik nog steeds mee als een sticker die ik niet los krijg.
Overal zie ik dezelfde signalen: verpleegkundigen die omvallen, patiënten die wachten, miljarden die verdwijnen naar uitzendreuzen. Dáár ligt mijn tegenstander: een systeem dat geld wegslurpt, terwijl de mensen die écht zorgen buitenspel staan.
Mijn eerste reflex: een platform bouwen dat dit doorbreekt.
Maandenlang werkte ik naast mijn werk als glazenwasser aan schetsen.
Nachten schreef ik plannen. In mijn hoofd draaide het platform al alsof het er wás. Ik zag zorgmedewerkers inloggen, opdrachten vinden, instellingen geld besparen. Het voelde alsof de puzzel eindelijk paste.
En dan, de Wet DBA. Een mokerslag.
Alles waar ik maanden aan had gebouwd, verdampt in één alinea wetgeving. Schijnzelfstandigheid, risico’s, regels… in een oogwenk wordt mijn droom onmogelijk verklaard.
Misschien is dit niet mijn gevecht, fluistert een stem. Misschien is dit iets voor juristen en bestuurders. Niet voor iemand die ooit met een emmer sop langs ramen trok.
Ik voel vuur in mijn buik, maar sta klem tussen een falend systeem en een muur van wetgeving.
Als dit pad doodloopt… wat nu?
Het is voorjaar 2024.
Ik ben een ondernemer met een plan dat geen thuis vindt.
In een vergaderzaal van Humanitas, waar onze pilot zou starten, hangt de geur van flipovers en verse koffie. Maar ik proef leegte: het project wordt afgeblazen. Een reorganisatie trekt het tapijt onder mijn voeten vandaan. Maanden voorbereiding verdwijnen in stilte.
Ik heb te veel vertrouwd op anderen, maar te weinig mijn eigen verhaal verteld.
En ineens voel ik me buitenspel gezet. Terug bij dat oude beeld: Wim, de glazenwasser, die toekijkt terwijl de echte beslissers de lijnen uitzetten.
Daarna volgt er periode van droogte, weken waarin ik naar mijn laptop staar en twijfel of mijn idee ooit landt.
Geen reacties.
Geen telefoontjes.
Geen vertrouwen.
Berichten op LinkedIn blijven hangen zonder echo. Elke like die uitblijft, voelt als bevestiging: niemand zit te wachten op een glazenwasser die denkt de zorg te kunnen redden.
En toch, diep vanbinnen, blijft er een stem die zegt: “Geef nog niet op.”
Tot februari 2025.
Een notaris schuift een dossier naar me toe: de oprichting van een coöperatie.
Het besef slaat in als een donderslag. Dit is het pad. Geen platform dat bungelt tussen wal en schip, maar een coöperatie vóór en dóór zorgmedewerkers. Binnen de lijnen van de wet, gedragen door de mensen zelf.
Vanaf dat moment draait alles om één vraag:
Kunnen we samen een vorm vinden die recht doet aan iedereen — instellingen én zorgmedewerkers?
Het is najaar 2025, en ik sta er dit keer niet meer alleen voor.
Samen met medeoprichters uit de zorg stap ik de vergaderzalen binnen. De nervositeit is voelbaar. De vragen zijn scherp:
“Hoe weet ik dat dit niet gewoon een nieuw uitzendbureau is?”
“Een coöperatie… is dat niet te idealistisch?”
Hun fronsen trekken me bijna terug naar dat oude gevoel van niet goed genoeg zijn. Maar dit keer houd ik mijn rug recht.
En langzaam volgen de eerste winsten:
Win 1 – Vertrouwen van instellingen
Bestuurders zien dat we juist binnen de lijnen van de wet werken, zonder angst voor schijnzelfstandigheid.
Win 2 – Macht terug naar medewerkers
In onze coöperatie beslissen zorgmedewerkers zelf mee. Geen afstand, geen apart management – beleid vanuit de werkvloer.
Win 3 – Geld terug naar de zorg
Waar bij uitzendreuzen miljoenen verdwijnen naar aandeelhouders, vloeit hier alles terug naar betere zorg, lagere kosten en meer werkplezier.
Voor mij persoonlijk is er nog een vierde winst: ik leer loslaten. Mijn glazenwasserbedrijf draait zelfstandig door. Ik hoef niet meer alles alleen te dragen. Dat geeft ruimte om me volledig te richten op SamenOntzorgen.
En nu, terwijl ik voor de groep sta, voel ik het antwoord oplichten op mijn eigen vraag.
Wat is zorg?
Zorg is geen systeem van regels of een spreadsheet met tarieven.
Zorg is mensen die samen verantwoordelijkheid dragen — voor elkaar, voor hun werk, voor de samenleving.
Dit is mijn verhaal. Van glazenwasser tot medeoprichter van een coöperatie. Van twijfel en woestijn naar de eerste winsten.
Maar één vraag blijft hangen.
Wie van de zorginstellingen durft dit raam open te zetten?
Misschien… ben jij dat wel.